Hüseyin Nihal Atsız: Türklüğün ve Türkçülüğün Mistik Nefesi
Dünyaya gözlerini açtığı 12 Aralık 1905 yılları Osmanlı-Türk Devleti’nin nam-ı diğer ‘’Hasta Adam’’ın en çetin zamanlarıydı. Dört bir yandan kuşatılacak, emperyalist masalarında mösyöler tarafından üzerine kumar oynanacak;
Bir de bu ateşin üzerine yerli işbirlikçilerin benzini dökülecekti.
İşte Nihal ATSIZ Bey böyle bir ortamda büyüdü ve yüreğindeki Türklük ve Türkçülük tohumunu da milliyet sevgisiyle, düşmana duyulan kinle suladı.
Nihal ATSIZ tıpkı Nihal isminin manası gibi bir fidan oldu. O fidan gelecekte Türkçülüğün en sarsılmaz, en kudretli ağacı olacak ve gölgesinde kalbi Türklük için atan nice kalbi serinletecekti.
ATSIZ soyadını ise eski Türklerde çocuğun olgunluğa, erginliğe erişene kadar ad almaması geleneğine uyarak seçti. Ülküsü uğruna Askeri Tıbbiyeden ayrıldı. Sonrasında eğitimini başarıyla tamamladığı edebiyat öğretmenliği yaparken yine aynı sebeplerden dolayı oradan oraya sürüklendi…
Çile yüklü bir ömür sürdü. En yakınları tarafından terk edildi, anlaşılmadı yahut anlaşılmak istenmedi…
Ardında; Dalkavuklar Gecesi, Bozkurtların Ölümü-Bozkurtlar Diriliyor (Bozkurtlar), Deli Kurt, Z Vitamini, Yolların Sonu, Türk Ülküsü, Türk Tarihinde Meseleler, Tarih Kültür ve Kahramanlar, Turancılık Milli Değerler ve Gençlik, Aşıkpaşaoğlu Tarihi gibi tarih, şiir ve roman türünde birçok eserler bıraktı.
Lakin onun en büyük eseri Türklük uğruna adak eylediği yetmiş yıllık ömrüdür. O, taviz vermemenin, mertliğin, dik duruşun ve adanmışlığın ete kemiğe bürünmüş canlı bir tasviridir.
11 Aralık 1975 yılında Tanrıdağı’na doğru başlayan haccıyla okuyucularını, dava arkadaşlarını, ülküdaşlarını ve tüm sevenlerini yasa boğdu. Türkçülüğün meşalesini yıllar yılı taşıyan bu yüce dava adamı, ulu sancağı artık bizlere emanet etmiştir.
Emanetine gözümüz gibi bakmalı ve onu tıpkı Kızılelma gibi en uzağa, en yükseğe kadar taşımalıyız. Aziz ruhunuz şad olsun.
‘’Hüseyin Nihal ATSIZ’IN Talebesi Olmakla İftihar Ederiz !’’
TANRI TÜRK’Ü KORUSUN.
Hüseyin ARLI
